Pamiętam to jak dziś, służyłem w temerskiej  armii jako kawalerzysta. Nazywam się Falibor z Wyzimy przed II wojną z Nilfgaardem byłem zwykłym synem kupca. W młodości często jeździłem konno z czego byłem znany w całym mieście. W 1267 roku armia Nilfgaardu zaatakowała Lyrię i Rivię a król Foltest, jako że był spokrewniony z królową Meve, ruszył jej na pomoc. Miesiące mijały, a ja postanowiłem zaciągnąć się do wojska. Zostałem przydzielony do kawalerii. Królestwa północy, chcąc zyskać inicjatywę w konflikcie, postanowiły wypowiedzieć Nilfgaardowi walną bitwę. Padło, że bitwa odbędzie się pod  Brenną.

Moja dywizja miała szturmować w pierwszej linii. Mieliśmy złamać linię nieprzyjaciela, żeby piechota mogła z  łatwością zająć się niedobitkami. Bitwa rozpoczęła się rankiem od naszego szturmu. Byliśmy kilka metrów od wroga, ściągnęliśmy włócznie w dół i uderzyliśmy w ścianę stali, mieczy i ludzi. Sforsowaliśmy pierwszą linię bez większych problemów, ale z drugą nie było tak łatwo, składała się ona z ciężkiej piechoty wyposażonej w piki, mój koń oberwał dwoma bełtami w brzuch, blisko mojej nogi. Wierzchowiec zachwiał się i przewrócił się, ja spadłem z niego. Dobyłem miecza i podniosłem czyjąś tarczę z ziemi i dałem się ponieść wirowi walki. Nie wiem, co się wtedy działo, ostatnie, co pamiętam to to, że dostałem obuchem topora w bok głowy i zemdlałem. Kiedy byłem nieprzytomny przed oczami miałem obraz czystej śmierci. Widziałem orszaki trupów, które mordowały ludzi, widziałem stosy ciał leżące na polach, widziałem konającego króla podtrzymywanego przez szkielet człowieka, zauważyłem kościotrupy bijące w dzwony, które oznaczały zmierzch świata ludzi, temu wszystkiemu towarzyszyła łuna palących się pól. Wtedy moim oczom okazało się wzgórze, a na nim klęczący człowiek, nad którym stoi szkielet z mieczem.

Obudziłem się w domu mego ojca po  dwóch tygodniach od bitwy. Królestwa północy zwyciężyły i zepchnęły wojska Nilfgaardu za Jarugę, a ja postanowiłem nie dzielić się moimi wizjami.

Filip Semba kl. 1a-g